Cobra.be, de cultuursite van de VRT, schrijft op zijn website
Je hebt geen 100+ dB nodig om te horen wat er te horen valt. Waarom draaien geluidstechnici die volumeknop niet gewoon naar links? Waarom riskeren jongeren gehoorschade, misselijkheid, lage bloeddruk, duizelingen en zelfs klaplong (!) om een concert bij te wonen?
Omdat het niet over horen gaat, misschien? Toch niet uitsluitend. Als geluidsgolven, omgezet in elektrische signalen, het gehoorcentrum in de hersenen bereiken, dan hoor je muziek. Maar die signalen doen méér: ze stimuleren genotreceptoren in het brein én het autonome zenuwstelsel, dat hartslag en ademhaling regelt. De adrenaline in het bloed neemt toe, de hartslag stijgt, de ingewanden trekken samen, een gevoel van euforie maakt zich van je meester. Dat is de muzikale roes, een reëel gevoel dat toeneemt met het volume en zo verslavend is als de kick van parachutespringen.
Als muziek maar hard en laag genoeg is, wordt het hele lichaam zelfs een ontvanger. Lage bastonen laten niemand onbewogen. SunnO))) – niet toevallig vernoemd naar een merk van gitaarversterkers – jaagt uiterst lage feedback door een muur van versterkers.
{Attila Csihar, gastvocalist van de Amerikaanse metalband SunO))) stortte afgelopen dinsdag, januari 2010, in tijdens een optreden in Amsterdam. Volgens een Nederlandse recensent werd hij geveld door eigen wapens: de decibelmeter wees 115dB aan.}
De combinatie van volume en lage frequentie laat je broekspijpen flapperen rond je benen, het geluid wordt tastbaar. Omdat de muziek al het andere overstemt, wordt het hele publiek samengesmeed tot één geheel. Je maakt deel uit van iets groters, je krijgt een warm gevoel van verbondenheid, je behoort tot de 'tribe' (stam).
{Attila Csihar, gastvocalist van de Amerikaanse metalband SunO))) stortte afgelopen dinsdag, januari 2010, in tijdens een optreden in Amsterdam. Volgens een Nederlandse recensent werd hij geveld door eigen wapens: de decibelmeter wees 115dB aan.}
De combinatie van volume en lage frequentie laat je broekspijpen flapperen rond je benen, het geluid wordt tastbaar. Omdat de muziek al het andere overstemt, wordt het hele publiek samengesmeed tot één geheel. Je maakt deel uit van iets groters, je krijgt een warm gevoel van verbondenheid, je behoort tot de 'tribe' (stam).
Dat is waarom het zo luid moet. Toch als je jong bent. Als je jaren later uit je verdwazing wakker wordt, dan kan je nog altijd gaan mee-ijveren voor de erkenning van Vibroacoustic Disorder (VAD). Want wie teveel horen wil, zal voelen.
